الان دقیقا حدود ۲۰ دقیقه مونده تا کلاس مدارهای الکتریکی شروع بشه! یه مدت میخواستم برم پیش استادش و صاف و صادق بگم که «آقای عزیز من با الکتریکی مشکل دارم! من نمیفهمم! البته میدونم که برای شما اصلا اهمیتی نداره ولی خب میگی من چیکار کنم؟! الان دفعه سومه که این درس رو میگیرم! اگه میخواستم پاس کنم تاحالا پاس کرده بودم!» ولی الان که دقیقا حدود ۱۶ دقیقه مونده تا کلاس الکتریکی شروع بشه فهمیدم که نخیر! ایراد از الکتریکی و اساتید محترم و طالع نحس و دوران کودکی و باقی قضایای طبیعی و غیرطبیعی نیست!
دیروز امتحان سیستم عاملم رو هم گند زدم! قبلترش شبیه‌سازی و محاسبات رو هم گند زده بودم! پس باید برم پیش اساتیدشون و یکی‌یکی بهشون همون جمله بالا، با جایگذاری کلمه الکتریکی با سیستم عامل و شبیه‌سازی و محاسبات، رو بگم و به این فکر کنم که پایان ترم چجوری باید برم پاچه‌شون رو بزنم و ازشون به زور یکی دو نمره بگیرم تا بلکه این ترم مشروط نشم!
در دقیقا حدود ۸ دقیقه مانده به کلاس الکتریکی تصمیم میگیرم این جلسه هم نرم سر کلاس و به این فکر کنم که شاید اتفاقی یکی از دخترهای کلاس رو ببینم و ازش بپرسم جزوه مینویسه یا نه و تازه اگه بگه نه خب کاملا واضحه که این ترم هم بیفتم! حاضرم باهاش ازدواج هم بکنم اگه بتونه کاری کنه که من این ترم پاس بشم!!!
۳ دقیقه مونده! بذار تصور کنم! سه دقیقه دیگه استاد میره سر کلاس. یکراست میره پشت میزش. کیفش رو میذاره روی میز. احتمالا زیرلب یه چیزی میگه و صدای خنده ردیف اول سرحالش میکنه. شروع میکنه به درس دادن. خازن‌ها، مدارهای غیرخطی، معادلات دیفرانسیل، انتگرال منهای ۲ برابر تعداد الکترونهای یک خازن عدسی تا ۵ ضربدر حد عدد نِپِر وقتی x به سمت مثبت بینهایت منهای صفر میره. چشمهام میخواد از حدقه در بیاد. هر چند دقیقه یکبار با توزیع نرمال چشمهام قیلی‌ویلی میره و استاد همینطور داره درس میده. درس میده و درس میده و درس میده و «- آهای تو اون آخر! خوابی؟!» «- ببخشید استاد! باور کنید...» «- ادامه درس...» الان بعد از اینهمه اتفاق فقط نیم ساعت از کلاس گذشته! مجبورم یکساعت دیگه بشینم و از پلکهای بالاییم خواهش کنم که فقط برای یکساعت دور پلکهای پایینی رو خط بکشن! فقط یکساعت دیگه مونده! یکساعت کوفتی! مثل شبهایی که میشینی فیفا بازی میکنی و یکساعت عین برق و باد میگذره، اینهم زود میگذره، باور کن! فقط یکساعت... «ببینید بچه‌ها، برای آخر ترم حضور فیزیکیتون توی کلاس برای من مهمه! بیاید کلاس مثل آقای فلانی اون آخر بگیرید بخوابید!» صدای خنده بچه‌ها...
الان پتانسیل این رو دارم که با فشار دادن سه تا دکمه ناقابل گند بزنم به هرچی نوشتم و وقت صرف کردم! من رو چه به وبلاگ‌نویسی؟! گاهی فکر میکنم اصلا قراره بعدا چه اتفاقی بیفته؟ لیسانسم رو میگیرم و میخونم برای فوق و قبول میشم و فوقم رو هم میگیرم و کار میکنم و پولدار میشم و زن و بچه و نوه و نتیجه و نبیره و ندیده و ... نمیدونم نوح چطوری تونست هزار سال زندگی کنه؟ از سال سیصد زندگیش به بعد خجالت نمیکشید وقتی نوه‌ی ندیده‌ی همسایه‌شون که از پونصد سال پیش هرسال باهم میرفتن سیزده‌به‌در رو میدید؟ بعد از یه مدت حس سربار بودن نابودت میکنه!
الان دقیقا حدود منهای ۲۴ دقیقه مونده به شروع کلاس الکتریکی و من تصمیم میگیرم با چای و بیسکویت ساقه‌طلایی عزیزم، استاد رو با تِونن و نورتن و درگیریشون با لاگرانژ و دکتر حسابی تنها بذارم!
اواخر دی میبینمتون استاد عزیز...
۸ نظر:
فکر کردم دیگه یه چند وقتیِ که تو شبکههای اجتماعی نیستی معنیش اینه که داری درس میخونی! :(
مطلبت خیلی عالی بود! بسی لذت بردم!
راستی هر کی الکتریکی پاست کنه، حاضری باهاش ازدواج کنی؟! :D
سلام پدرام جون!
آقا این ازدواج مصلحتیو بیخیال شو من خودم دربست در خدمتتم :-p اصلا خودم میرم جات امتحان میدم!
حالا جدایی از شوخی فکر میکنم داری قضیه رو بیش از حد بزرگش میکنی!
این درسم چه خوب چه بد باید پاسش کنی و اگه بخای با این دید بش فکر کنی کار خیلی سختر میشه
باور کن اصلا اینطوری که میگی نیست این درس! اونقدرا هم چیز خفنی نیست اسماشون یکم گندست و پیچیده اما با توجه به هوش و استعدادی که ازت سراغ دارم (اینو بی تعارف میگم) میدونم که اگه یکم این دیدتو تغییر بدی میتونی از پسش بر بیای ;)
یه روزی به این پستت قاه قاه خواهی خندید :)
بله این روزای دانشگاه به سرعت باد میگذرن و تمام میشن.
اول اینکه خیلی قالبت قشنگه!
دوم اینکه (از قول بابابزرگ و مامان بزرگ): ببین پدرام جان کلاساتو نپیچون! واست بده! ;)
پستتم خیلی توپ بود. سرگرم شدم...;)
از نظر نوشتار... مطلبت قشنگ بود! اما برم سراغ مطلب...
خوب الان کاری که باید بگنم اینکه که قاعدتا یه چند تا هندونه بزارم زیر بغلت که توی خیلی استعداد داری و بعد هم یکم نصیحتت کنم که مثلا باید تلاش کنی و از این حرفا! اما این کار رو نمیکنم!! کاملا تایید میکنم که یه سری درسا (که برای هر کسی میتونه فرق داشته باشه) خیلی مزخرف هستن و واقعا حوصله آدم رو سر میبرند! ببین کسی داره این حرف رو میزنه که خودش کشیده این مصیبت ها رو... اما بزار حرفم رو توی دو مورد بگم:
اول اینکه وقتی میای دانشگاه و میری یه رشته ی خاص باید قبول کنی که خودت رفتی سراغش و خلاصه آش کشک خالته! پس باید هر جوری شده (حتی ماست مالی) تمومش کنی و بره پی کارش!
دوم اینکه هر آدمی با همه مشکلاتش یه جاهایی هست که از بقیه سرتره! اون جا رو باید پیداش کرد و روش مانور داد... اگه هم کسی بگه من جایی نیست که سر باشم کاملا اشتباه میکنه و مشکلش اینکه خودش رو هنوز درست نشناخته!
خلاصه اینکه اگه مسیر درست رو پیدا کنی به موفقیت میرسی و شیرینی همون لحاظات اول موفقیت کافیه که دیدت رو نسبت به همه چیز عوض کنه و از اون به بعد حتی به عمر نوح حسودیت بشه!
چندوفتیه نیستی داداش؟!
این سایتت 10 وجب خاک گرفته. بیا بهش سر بزن بابا...!
یه داداشم نداریم که بیاد تو پستای وبلاگمون کامنت بزاره!
:))
ارسال یک نظر